Kiedy wszyscy już się nacieszyli pierwszymi wiosennymi kwiatuszkami i z niecierpliwością wystawiają obiektywy w stronę tulipanowych poletek lub niecierpliwie przetupują nad konwaliami, ja wciąż siedzę w lesie.

I to dosłownie. Nareszcie wybrałam się na zawilce. Na szczęście miałam podwózkę, bo dojechaliśmy aż pod sam Sieradz, co na pieszo byłoby maratonem życia. Ale wróćmy do kwiatuszków, bo przecież najprzyjemniejsze jest fotografowanie, a nie jazda samochodem.

Niektóre zawilce wciąż trzymały się dzielnie konkurując z konwaliowymi rulonami w runie leśnym o miano najpiękniejszych lub szepcząc sobie na uszka z fiołeczkami. Ale niektóre były już bardzo zmęczone ciepłym i słonecznym dniem, więc pokładały swoje główki na listkach. Zaś na widok, no właśnie - czego? Białych łebków na serduszkowych listkach moja siostra wykrzyknęła: koniczynki! Mam nadzieję, że dzięki Wam uda mi się zachować autorytet starszej siostry i jej wreszcie powiem, jak się te roślinki nazywają : )